Το Bollywood έχει ένα πρόβλημα «Gay» και είναι ώρα να μιλήσουμε για αυτό
Πρόσφατα έχω δει το βραβευμένο με Όσκαρ «Call Me By Your Name» (ξέρω ότι αργώ στο πάρτι, αλλά καλύτερα αργά από ποτέ, σωστά;) στο μέρος ενός φίλου. Περιττό να πω, είχα συγκλονιστεί μετά την παρακολούθηση της ταινίας, τόσο πολύ που οι φίλοι μου άρχισαν να αναρωτιούνται αν ήμουν εντάξει. Αλλά αφού ηρέμησα και επεξεργάστηκα πλήρως την ταινία, ήρθα σε μια απογοητευτική συνειδητοποίηση - το Bollywood έχει πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους και ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε.
μικρά μαχαίρια τσέπης
Εκτός από μερικές σπάνιες εξαιρέσεις, οι χαρακτήρες LGBT - στη μακρά ιστορία των ταινιών Bollywood (ειδικά σε ταινίες mainstream) - απλά δεν υπήρξαν ποτέ. Και στη σπάνια περίπτωση που εμφανίστηκαν, εμφανίστηκαν ίσως στο πιο ομοφοβικό δυνατό φως - είτε χρησιμοποιήθηκαν ως διάτρηση εις βάρος των οποίων έγιναν αστεία, ή χειρότερα, αποδείχθηκαν ως αυτοί οι αρπακτικοί άνθρωποι που πρόκειται να «μετατρέψουν» ευθεία παιδιά. Εάν αρχίσω να αναφέρω όλες τις ταινίες τη δεκαετία του '90, τη δεκαετία του 2000 και ακόμη και αυτήν τη δεκαετία όπου οι ΛΟΑΤ άνθρωποι εκπροσωπήθηκαν με τον πιο ομοφοβικό τρόπο (οι ταινίες του Σάτζιντ Χαν αμέσως έρχονται στο μυαλό μου), θα έπρεπε να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο. Αντ 'αυτού, ας δούμε τα πιο εμφανή παραδείγματα λανθασμένης παράστασης LGBT και γιατί ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε να τα αντιμετωπίζουμε.
Το «Kal Ho Naa Ho» είναι μια από τις αγαπημένες ταινίες που οι περισσότεροι από εμάς έχουν υπέροχες αναμνήσεις από την παρακολούθηση. Στην πραγματικότητα, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ήταν η αγαπημένη μου αίσθηση καλής ταινίας. Αλλά πρόσφατα συνειδητοποίησα πόσο χαμηλής σημασίας ομοφοβική ήταν αυτή η ταινία - τι με την απόλυτη αηδία του Κάντα Μπεν με την απλή επίπτωση ότι ο χαρακτήρας του Σαϊφ Αλί Χαν μπορεί να είναι γκέι. Ακόμα και σε μια καλή ταινία χωρίς χαρακτήρες LGBT, το Bollywood βρήκε έναν τρόπο να είναι ομοφοβικός.
Έπειτα έχουμε το 'Dostana', μια ταινία που θεωρείται ευρέως ως η πρώτη mainstream ταινία Bollywood που έχει εισαγάγει την ομοφυλοφιλία σε σχετικά θετικό φως. Όμως, η απεικόνιση αυτής της ταινίας για τους ΛΟΑΤ λαούς - όσο καλά προτίθεται να είναι - είναι επίσης εξαιρετικά προβληματική. Για παράδειγμα, η απεικόνιση του Abhishek Bachchan για τον Sam (ένας ίσιος άντρας που προσποιείται ότι είναι γκέι) πήγε εξίσου άσχημα όπως θα περίμενε κανείς - παίζοντας όλα τα στερεότυπα που τείνουν να έχουν οι ευθείες για τους gay. Και ο Τζον Αβραάμ έπαιξε τον χαρακτήρα του (ένας άλλος ίσιος τύπος που προσποιείται ότι είναι γκέι) σαν να ήταν εντελώς ασεξουαλικός. Αλλά μπορείτε ακόμα να δώσετε ένα πέρασμα σε αυτά τα δύο επειδή τουλάχιστον «προσποιούνται» ότι είναι γκέι. Τι είναι απολύτως απαράδεκτο; Η απεικόνιση του Boman Irani για έναν πραγματικό γκέι άντρα που μείωσε τον χαρακτήρα του στα πιο καταφανή και επιθετικά στερεότυπα για τους ομοφυλόφιλους.
Και ακόμη και όταν η απεικόνιση των LGBT λαών δεν γίνεται με στερεοτυπικό τρόπο, δεν έχει καμία ουσιαστική ουσία εκτός από τη χρήση για χάρη μιας πιθανής συστροφής ή διάτρησης. Σκεφτείτε το 'Kapoor & Sons', μία από τις λίγες ταινίες του Μπόλιγουντ που θα μπορούσα να σκεφτώ, με έναν γκέι χαρακτήρα σε έναν κύριο ρόλο. Ενώ η παράσταση του Φουάντ Χαν ήταν λεπτή και αξιέπαινη - και σίγουρα βοήθησε ότι η ίδια η ταινία ήταν καλοφτιαγμένη - η σεξουαλικότητα του χαρακτήρα του περιορίστηκε σε μια απλή συστροφή για χάρη της αυξημένης έντασης και του δράματος. Γνωρίσαμε τίποτα για τον φίλο του χαρακτήρα του ή τη σχέση που μοιράστηκαν; Δόθηκαν στους δύο ακόμη μια στιγμή οικειότητας στην ταινία; Γνωρίσαμε καν το όνομα του φίλου του;
Μιλώντας για ποια, έχουμε ποτέ μια ενιαία ταινία του Μπόλιγουντ που παρουσίασε οποιουδήποτε είδους οικειότητα LGBT; Συναισθηματική ή σωματική; Μόνο φέτος είχαμε αμέτρητα rom-coms με επίκεντρο ζευγάρια - γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ένα που στην πραγματικότητα έχει ένα gay ή λεσβιακό ζευγάρι; Και αν τα πράγματα είναι άσχημα για τους ομοφυλόφιλους και τους λεσβίες, είναι ακόμη χειρότερα για τους τρανσέξουαλ - οι οποίοι όχι μόνο συγχέονται και γεμίζουν μαζί με την κοινότητα «χιτζάρα» της Ινδίας (ΔΕΝ είναι οι ίδιοι άνθρωποι!), Αλλά επίσης δεν έδωσαν ποτέ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ εκπροσώπηση κάθε είδους που δεν περιορίζεται στο να τους κάνει να χορεύουν σε γάμους ή να ικετεύουν στους δρόμους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε θετική εκπροσώπηση της κοινότητας των ΛΟΑΤ στις ταινίες. Η ταινία της Deepa Mehta «Φωτιά» - που χαρακτήρισε ένα ζευγάρι λεσβιών να ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά τους στην αγροτική Ινδία - ήταν μια αριστοτεχνική απεικόνιση της ομοφυλοφιλίας. Πρόσφατα, το «Aligarh» του Hansal Mehta (που παρουσίασε μια παράσταση tour de force από τον Manoj Bajpayee) έδειξε με ακρίβεια το δυσάρεστο στίγμα που το τμήμα 377 καλλιεργούσε εναντίον των LGBT λαών και η «Margarita with a Straw» αναγνώρισε τελικά την ύπαρξη αμφιφυλοφιλίας. Αλλά αυτές δεν είναι ταινίες mainstream, και όσο υπέροχες είναι, ο θετικός τους αντίκτυπος είναι δυστυχώς περιορισμένος.
Υπήρξαν, λοιπόν, ορισμένα παραδείγματα θετικής αναπαράστασης, αλλά έχουμε ακόμα τα ΜΙΛΕΣ να συνεχίσουμε. Πρέπει να έχουμε πιο θετικές (και πιο σημαντικό, πιο ουσιαστικές) απεικονίσεις γκέι και λεσβιακών χαρακτήρων σε mainstream ταινίες και πρέπει να δούμε ότι υπάρχουν αμφιφυλόφιλοι και ειδικά τρανσέξουαλ άνδρες και γυναίκες. Με την πρόσφατη κατάργηση της Ενότητας 377, κάτι μου λέει ότι υπάρχει ένα μεγάλο, φωτεινό ουράνιο τόξο που μας περιμένει στο τέλος αυτής της σήραγγας.
Τι πιστεύετε για αυτό?
Ξεκινήστε μια συνομιλία, όχι μια φωτιά. Δημοσίευση με καλοσύνη.
καλύτερη σκηνή στην αγοράΑναρτήστε Σχόλιο
