Τα εισιτήρια για τη συναυλία του Justin Bieber's India κοστίζουν έως και 76000 INR και είναι κάτι που αξίζει να σκεφτούμε
Παίρνω, ότι οι συναυλίες, ειδικά εκείνες με διεθνή κλίμακα, είναι ακριβές. Και όλες τις φορές που οι εταιρείες διαχείρισης πρέπει τουλάχιστον να εξισορροπήσουν το κόστος όταν μεταφέρουν διεθνείς καλλιτέχνες στην Ινδία. Πέρυσι, όταν η Coldplay ήρθε στην Ινδία, το διαδίκτυο ανέβηκε δυνατά όταν οι τιμές των εισιτηρίων ανακοινώθηκαν ότι είναι 25.000 INR. Αυτό, κάποιοι θα δικαιολογούσαν, και πολλά από τα ακροατήρια είχαν την ευκαιρία να ζήσουν το συγκρότημα για δωρεάν ευγένεια του Global Citizen. Στέκομαι ουδέτερος εδώ γιατί, δεν υπάρχουν σχόλια.
Όμως, αυτό που κατά κάποιον τρόπο δεν εγγράφεται είναι όταν βάζετε την τιμή μιας συναυλίας Justin Bieber στην Ινδία έως και 76.000 ρουπίες. Τώρα, ας είναι γνωστό ότι η αρχική τιμή των εισιτηρίων συναυλίας είναι 4.000 και μερικές ρουπίες (δεν με νοιάζει ειλικρινά αρκετά για να αναφέρω το ακριβές σχήμα). Πολλοί από εμάς θα καθίσουμε και θα δικαιολογήσουμε τις τιμές λέγοντας ότι δεν χρειάζεται να νοιαζόμαστε για ένα εισιτήριο 76 χιλιοστών, όταν το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα 4κ. Ένα τεράστιο πρόβλημα με αυτό, φίλε μου, είναι ότι δεν το θεωρείτε πρόβλημα.
Το πρόβλημά μου δεν έγκειται στο γεγονός ότι ο Justin Beiber δεν αξίζει αυτήν την τιμή εισιτηρίου (δεν λέω ότι είναι). Το πρόβλημά μου είναι το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες και οι εταιρείες διαχείρισης εκδηλώσεων πιστεύουν ότι αξίζει τον κόπο να βάζεις αυτήν την τιμή σε ένα εισιτήριο συναυλιών στην Ινδία. Ας ρίξουμε μια ματιά και να δούμε το ποσό της φτώχειας και της ρύπανσης που 76.000 ρουπίες θα μπορούσαν πραγματικά να βοηθήσουν με πολλούς τρόπους. Συγγνώμη, για να το κάνουμε ένα κοινωνικό ακτιβιστή. Ας κολλήσουμε στη μουσική. Δεν τους πειράζει να ξεσπάσουν εκατοντάδες ρουπίες, φέρνοντας ταλέντο διεθνούς ταλέντου στην Ινδία, αλλά δεν θα κάνουν ούτε ένα τέταρτο για να προωθήσουν το αυθεντικό ταλέντο που αναδύεται στη χώρα. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι άνθρωποι στη χώρα μας θα ξοδέψουν πραγματικά αυτά τα 76.000 σε αυτό το γαμημένο εισιτήριο επειδή όλοι πρέπει να κάνουν αυτό το πράγμα για να αποδείξουν ότι έχουν τα χρήματα για να κάνουν αυτό το πράγμα. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι άνθρωποι δεν θα ξοδέψουν 500 για να παρακολουθήσουν και τα ερχόμενα ταλέντα να παίζουν σε γραφικά μπαρ και καφετέριες στη χώρα, αλλά θα πληρώσουν τεράστια ποσά για να δουν ένα καθιερωμένο νεαρό αστέρι από την οικογένεια του θείου Σαμ να έρχεται στην Ινδία να τριγυρνά ακριβώς επειδή το σημείωμα είπε είναι το διάσημο παιδί για την πόλη.
Το πρόβλημά μου δεν είναι ούτε καν με τον Justin. Έχει διανύσει πολύ δρόμο, ειλικρινά και ναι, μπορεί να μην κάνει την πιο συναρπαστική μουσική, αλλά, αξίζει τη δέουσα πίστωση για το ταξίδι του. Το πρόβλημά μου είναι με το γεγονός ότι κανένα από αυτά τα πλήθη που κερδίζουν μετρητά δεν θα έδινε έναν κώλο αρουραίου για τους δικούς μας μουσικούς, ή ακόμα και διεθνείς λιγότερο γνωστούς μουσικούς, αλλά θα είναι εκεί μπροστά μπροστά αναβοσβήνοντας τα σκουπίδια τους [sic] να φιλήσω ένα διάσημο παιδικό κώλο. Παίρνω την κλίση μου;
Και δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται επίσης για το γεγονός ότι αυτές οι εταιρείες μπορούν να ξεφύγουν από την τιμολόγηση αυτών των εισιτηρίων με απότομες τιμές, επειδή γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι θα πληρώσουν πραγματικά αυτό το ποσό χρημάτων για να κάνουν ακριβώς αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Έτσι ακριβώς είναι η διαδικασία. Τα χρήματα πηγαίνουν στα χρήματα. Οι ίδιοι 76 χιλιάδες μπορούν να χρησιμοποιηθούν με 76 διαφορετικούς και πιο επωφελείς τρόπους - να προωθήσουμε τους δικούς μας Ινδούς μουσικούς, να επενδύσουμε στη σταδιοδρομία των νέων, να αναπτύξουμε μια βιομηχανία που να είναι πιο φιλική προς την Ινδία από ό, τι είναι ξένη. Θα μπορούσατε να πετάξετε στο εξωτερικό και να παρακολουθήσετε τον Justin Beiber να παίζει σε χαμηλότερη τιμή, σοβαρά. Όμως, είμαστε ψευδοπαθείς με ψευδή και λανθασμένη αίσθηση αξίας και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Ναι, τα μεγάλα ονόματα έχουν σημασία όταν πρόκειται για ετικέτες. Όμως, αυτό είναι περισσότερο στις γραμμές εξαπάτησης. Εξαπατούν το ταλέντο και πώς.
Αυτό δεν είναι μίσος. Είναι απλώς μια ένταση για την αδικία του συστήματος που διέπει το ταλέντο της δικής μας χώρας και μπορείτε να το ονομάσετε μεροληπτικό, ό, τι θέλετε. Δεν αλλάζει πραγματικά την κατάσταση. Ο Τζάστιν Μπίμπερ είναι υπέροχος και το να πιέζεις τους ξένους ήταν πάντοτε το δικό μας πράγμα. Και έτσι, αναιρεί κάθε μεγαλείο.
Τι πιστεύετε για αυτό?
Ξεκινήστε μια συνομιλία, όχι φωτιά. Δημοσίευση με καλοσύνη.
Αναρτήστε Σχόλιο
