Η αδικαιολόγητη δόξα της απλήρωτης αγάπης
Αγάπη, αγάπη, αγάπη μόνο με ...
Θυμάσαι μια εποχή που πραγματικά ήθελες αυτό το παιχνίδι που ήταν πολύ έξω από το εύρος τιμών σου; Αλλά το θέλατε έτσι κι αλλιώς.
Ήταν το μόνο που μπορούσατε να σκεφτείτε. Θα προσκυνήσατε μπροστά στους γονείς σας για να σας πάρει αυτό. Θα κλαίγατε ασταμάτητα για αυτό. Θα φανταζόσασταν σενάρια με αυτό: παίζοντας με αυτό, νιώθοντας ευχαριστημένοι με αυτό, δείχνοντάς το σε άλλους. Αλλά θα τελείωνε πάντα με δάκρυα, με το να κοιτάς λαχταρά τη βιτρίνα του καταστήματος καθώς παίζεις αντίθετα στο παιχνίδι. Και το παιχνίδι έμεινε εκεί, στολίστηκε για πάντα στη μνήμη σας, αλλά ποτέ δεν είναι δικό σας.
Καθώς μεγάλωνες, αυτό το πολυπόθητο παιχνίδι μπορεί να έχει αλλάξει σε αγάπη για ένα άτομο. Ένα άτομο που δεν μπορείς να έχεις. Ή ένα άτομο που δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματά σας. Ή ένα άτομο αγνοεί εντελώς την αγάπη σας για αυτούς. Ή ένα άτομο που απλά δεν νοιάζεται.
Διάβασα κάπου, Τα πράγματα που λαχταράτε στη ζωή σας είναι πάντα απαγορευμένα, παχιά, ανήθικα, παράνομα ή εθιστικά. Η απλήρωτη αγάπη, η αγάπη που δεν εκπληρώνεται, είναι αυτός ο απαγορευμένος καρπός. Ή μήπως απορροφήθηκε στον εγκέφαλό μας με αυτόν τον τρόπο; Θα μπορούσα να σας ενδιαφέρει ένα Sordid Tale;
Ταινίες, παραστάσεις, θεατρικές παραστάσεις, μουσική, ποιήματα, λογοτεχνία - όλοι γιορτάζουν την αγάπη: είναι ερωτευμένοι, ερωτεύονται, μένουν ερωτευμένοι. Ωστόσο, η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι ένα τέτοιο θέμα που φαίνεται να είναι το παροιμιώδες χρυσωρυχείο. Φυσικά, υπάρχει μια εντυπωσιακή θλίψη για την αγάπη που δεν εκπληρώνεται μια κλήση σειρήνας στους σπασμένους.
Αλλά με κάποιον τρόπο, η έννοια της απλήρωτης αγάπης που είναι μια ασυνήθιστα αναγνωρισμένη οντότητα είναι εκεί όπου γίνεται πρόβλημα. Η μετατροπή του σε ένδοξο συναίσθημα προκαλεί ανησυχία.
Ο πόνος και η αγάπη έχουν μια μοναδική σχέση Η αγάπη υποτίθεται ότι έχει μια απόχρωση θλίψης, έτσι δεν είναι; Αν και πρέπει απαραίτητα να είναι για ένα άτομο που δεν σας αρέσει πίσω, και να οδηγήσει σε απόλυτη καταστροφή κάποιου; Η δόξα της απλήρωτης αγάπης έχει το δικό της σύνολο από διαφωνίες. Πρέπει να δούμε ένα πράγμα με σαφήνεια: η αγάπη και η απλήρωτη αγάπη δεν είναι τα ίδια πράγματα.
Η αγάπη υποτίθεται ότι σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος, όχι να σε προκαλεί πόνο. Εάν η αγάπη προοριζόταν για πόνο, θα ονομάζεται πόνος, όχι αγάπη. Ναι, η αγάπη δεν είναι ποτέ εύκολη, αλλά απαιτεί δύο άτομα που συναινούν ή τουλάχιστον δύο άτομα που γνωρίζουν ότι τους αρέσουν. Η απλήρωτη αγάπη δεν είναι τόσο χαριτωμένη που δείχνουν σε ταινίες ή ρομαντικά μυθιστορήματα, όπου οι πρωταγωνιστές δεν γνωρίζουν το ενδιαφέρον του άλλου για αυτά. Η απλήρωτη αγάπη είναι πολύ χειρότερη, και σε αντίθεση με τις ταινίες, παραμένει ημιτελής.
Η αγάπη σε κάνει να ζαλίζεσαι, σε κάνει να ζεις ζωντανούς, υποτίθεται ότι σε κάνει να κάνεις ανόητα πράγματα, ας πούμε δυσάρεστα πράγματα. Αλλά δεν έχει σκοπό να σας σκοτώσει ή να σας κάνει να πέσετε στα βάθη της απελπισίας. Αν σε σκοτώνει, δεν είναι Αγάπη. My One Desire: Είναι Doomed ή έχει τελειώσει; Ένα καταδικασμένο ρομαντισμό και μια περίπτωση απλήρωτης αγάπης είναι διάφοροι τύποι αγάπης που δεν είναι αλληλένδετοι. Ένα καταδικασμένο ρομαντισμό περιλαμβάνει ανθρώπους που αγαπούν ο ένας τον άλλον, είναι οι ξένοι παράγοντες, η κοινωνία, οι κανόνες που παίζουν τον κακό. Η απλήρωτη αγάπη, από την άλλη πλευρά, δεν αντιδρά, είναι μονόπλευρη.
Ως άνθρωποι, θέλουμε αυτό το πράγμα που δεν μπορούμε να έχουμε, μια οντότητα που φαίνεται άθικτη. Δεν ασχολείται ουσιαστικά με την αγάπη, αλλά έχει να κάνει με τη βασική ουσία του ανθρώπου, της επιθυμίας. Έχοντας κάτι που δεν σας παραδόθηκε, που κρατήθηκε από εσάς. Η επιθυμία παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία της απλήρωτης αγάπης.
Το άτομο γίνεται ενθουσιασμένος και γοητευμένος με το άλλο άτομο από μια καθαρή βούληση. Είσαι ακόμη πραγματικός; Επιστρέφοντας στο παιχνίδι στη βιτρίνα του καταστήματος, υποθέτοντας ότι οι γονείς σας συγκατατέθηκαν στις απαιτήσεις σας και το αγόρασαν για εσάς. Αλλά όταν πήρατε τελικά αυτό το πολυπόθητο παιχνίδι, δεν ήταν τόσο καλό. Δεν σου έδωσε την ευτυχία που ήλπιζες. Ήταν απλώς ένα λαμπερό πράγμα, αλλά χωρίς ψυχή.
Μερικές φορές, ανυψώνουμε τους ανθρώπους στα μάτια μας, τους βάζουμε σε τόσο υψηλό βάθρο που είναι ανθρώπινα αδύνατο να τους φτάσουμε. Τους δοξάζεις σε σημείο χωρίς επιστροφή. Αλλά τότε, σε ένα σημείο, συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν ποτέ τόσο ξεχωριστά. Ήταν μια εξωπραγματική εκδοχή του ατόμου, η δική σας εκδοχή ενός ατόμου που δεν υπάρχει. Ήταν η αγάπη σου για αυτούς που θόριζε την κρίση σου.
Ναι, αυτή η σαφήνεια δεν έρχεται εύκολα, ούτε φυσικά. Είναι τόσο επιφανειακό όσο συνειδητοποιείτε ότι πίνετε δηλητήριο όλη τη ζωή σας, υποθέτοντας ότι είναι νερό. Αυτό ίσως απεικονίστηκε καλύτερα στο μεγαλοπρεπές έργο του F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby πιθανώς το μεγαλύτερο κομμάτι της φαντασίας που γιορτάζει την απλήρωτη αγάπη.
Μια ιστορία που εστιάζει στον δισεκατομμυριούχο Jay Gatsby και την αγάπη του για τη γυναίκα που δεν μπορεί να έχει: τη μαγευτική Daisy Buchanan.
Αυτό που δείχνει το μυθιστόρημα είναι η βαρβαρότητα στην οποία αυτό το είδος αγάπης, ανεκπλήρωτο, καταστρέφει τη ζωή σας. Όχι μόνο καταστρέφει την ηρεμία σας, αλλά επηρεάζει και ολόκληρη τη ζωή σας. Σε αλλάζει ως άτομο, σε κάνει να κάνεις πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να κάνεις.
Αυτό που ο κ. Fitzgerald επιτυγχάνει εδώ είναι να αποκαλύψει τη θλιβερή και άκαμπτη φύση της απλήρωτης αγάπης, την αδυναμία και τη θλίψη που φέρνει. Η Ντέιζη είναι το πολυπόθητο, λαμπερό παιχνίδι του Τζέι που δεν είναι ερωτευμένο μαζί της, ερωτεύεται την ιδέα της. Βάζει τη Daisy σε μια μαργαρίτα και την μοιάζει, αν και ξέρει ότι η αγάπη του δεν θα επιστραφεί. Το άτομο με το οποίο είναι ερωτευμένος είναι η κιξωτική εκδοχή της Daisy.
Η Daisy, από την άλλη πλευρά, είναι υλιστική και ρηχή. Και χρησιμοποιεί τον Jay με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν τον αγαπά για αυτόν, τον αγαπά να ικανοποιήσει το δικό του εγώ. Με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του κ. Fitzgerald για μια απλήρωτη αγάπη για τον κληρονόμο της κοινωνίας, ο Ginevra King, ο Μεγάλος Γκάτσμπι αποτυπώνει αποτελεσματικά τη απόχρωση της ανεπανόρθωτης αγάπης. Ας γιορτάσουμε την καταστροφή μας, γιατί όχι;
Το Ae Dil Hai Mushkil είναι μια άλλη ιστορία απλήρωτης αγάπης, ίσως είναι μια από τις καλές ταινίες του Karan Johar. Δυστυχώς, το Ae Dil Hai Mushkil δοξάζει την απλήρωτη αγάπη σε τόσο τρομερό βαθμό, είναι οριακό βλασφημικό.
Ο Ayan (Ranbir Kapoor) αγαπά την Alizeh (Anushka Sharma). Ο Άλιζε δεν τον αγαπά πίσω. Ο Ayan πέφτει σε αδιέξοδο, ποτέ δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την απόρριψή του. Ο Ayan καταστρέφει τη ζωή του μαζί με μια ομάδα άλλων. Η Alizeh επανασυνδέεται με τον Ayan και γίνονται ξανά φίλοι.
Εδώ έρχεται το masterstroke του Karan Johar. Η Alizeh έχει διαγνωστεί με καρκίνο. Ο Ayan προσπαθεί να την κάνει ευτυχισμένη, αλλά εξακολουθεί να έχει την τάση να την κάνει να τον αγαπήσει. (Επειδή προφανώς, δεν μπορεί να καταλάβει και δεν μπορεί να κατανοήσει ένα γεγονός όταν του αναφέρεται συγκεκριμένα). Τελικά, ο Alizeh πεθαίνει αφήνοντας τον Ayan που είναι ακόμα ένα χάος θλίψης.
Τι με ενοχλεί; Ο λόγος για τον οποίο η Alizeh έχει καρκίνο είναι επειδή δεν αγαπούσε την Ayan. Δεν είμαι εγώ που κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα, είναι ο Karan Johar. Σκότωσε τον χαρακτήρα της Anushka για να αντηχεί το γεγονός ότι αν δεν επιστρέψεις το ενδιαφέρον που έχει το άλλο άτομο σε σένα, δεν έχεις δικαίωμα να ζήσεις. Δεν υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος για να απεικονίσουμε το ίδιο συναίσθημα χωρίς αυτή τη βιβλική τιμωρία; Ρομαντικοποιώντας την απαίσια πτυχή της απλήρωτης αγάπης είναι αυτό που είναι μια εξαιρετικά ελαττωματική ιδέα.
Μια άλλη ταινία που το γιορτάζει, ενώ γοητεύει την έννοια της μη εκτιμημένης αγάπης είναι η Raanjhanaa.
Προτού αρχίσετε να ακονίζετε τις πίστες σας, ακούστε με. Η Raanjhanaa, ως ιστορία φαίνεται υπέροχη, όμορφη ακόμη: η πεμπτουσία ιστορία ενός ρομαντισμού που ανθίζει μεταξύ δύο διαφορετικών ανθρώπων, η Zoya (Sonam Kapoor) και η Kundan (Dhanush), όταν είναι νέοι έφηβοι.
Τα άνθη θα ήταν μια λανθασμένη λέξη εδώ οι αντίκες του Kundan και οι αυτο-σαμποτάζ τρόποι βρίσκουν κάπως εύνοια από τη Zoya. (Η τρέλα της νεολαίας;) Δεκαέξι χαστούκια και ένας σχισμένος καρπός αργότερα, η Ζόγια πέφτει για τον Κουντάν. (Πώς;) Ωστόσο, η κλασική διαίρεση τάξης και θρησκείας παίζει με την αποστολή της Zoya σε άλλη πόλη για να την κρατήσει μακριά από το Kundan. Η Κουντάν έμεινε σπασμένη, πονάει γι 'αυτήν. Όταν επιστρέφει η Zoya, θυμάται μόλις το αγόρι με το οποίο ερωτεύτηκε κάποτε, αλλά η αγάπη του Kundan αυξήθηκε μόνο εκθετικά.
Καθώς η ταινία εξελίσσεται, η Zoya και ο Kundan γίνονται ξανά φίλοι, αν και η Kundan εξακολουθεί να είναι ερωτευμένη μαζί της. Το δράμα ακολούθησε όταν η Ζόγια τον ζητά να τη βοηθήσει να παντρευτεί τον Ακράμ, ο οποίος αργότερα αποδεικνύεται ότι είναι Ινδουιστής με το όνομα Τζατζέετ, και τελικά έβαλε το σκηνικό για να σταματήσει το Κουντάν να είναι ώθηση και να καταστρέψει τη ζωή της Ζόγια. Η Raanjhanaa υπερέχει στο να διηγείται την ιστορία της απρόσκλητης αγάπης στο πρώτο ημίχρονο, αφήνοντας τον ουσιαστικό αγώνα να θέλει κάποιον που δεν θα σας έχει. Δείχνει επίσης την καταστροφή που φέρνει αυτό το είδος αγάπης.
Τούτου λεχθέντος, η ανησυχία έγκειται στη μεταχείριση της ιστορίας στο δεύτερο ημίχρονο, η οποία μετατρέπεται απότομα θλιβερή και ξεφλουδίζει με άβυσσο τρόπο: η Zoya χρησιμοποιεί το Kundan, το Kundan είναι δύσκολο και πολλά περιττά περιγράμματα. Επίσης, ένα άλλο πράγμα που παίρνει σωστή η ταινία είναι ο βρώμικος Bindiya της Swara Bhaskar, μια ζωντανή ενσάρκωση ενός άλλου είδους απλήρωτης αγάπης, η πικρή πλευρά, όπου το αντικείμενο της αγάπης σας δεν νοιάζεται για την αγάπη σας.
Η Zoya τραβά επίσης μια Daisy Buchanan και χρησιμοποιεί το Kundan για το πλεονέκτημά της, καταστρέφοντας τελικά τη ζωή του επειδή κατέστρεψε τη δική της. Είναι αυτή η αγάπη; Ίσως θα ήταν μια καλύτερη ιστορία αν σταματούσαν μετά το θάνατο του Jasjeet, φέρνοντας στο προσκήνιο την ωμή και εκδικητική φύση της απλήρωτης αγάπης. Και εξαιτίας αυτού του ελλείμματος, παρόλο που η ταινία προσπαθεί να αγγίξει τον θεατή με μια οδυνηρή ιστορία στο αποκορύφωμα, δεν μπορεί να το κάνει.
25 βαθμοί κάτω υπνόσακο
Tum Meri Maya Ho / Mai Tumhari Maya Banna Chahti Hoon! Το Dil To Pagal Hai είναι ένας άλλος πολύτιμος λίθος σε αυτό το είδος: η ιστορία ενός καλλιτέχνη, Rahul (Shahrukh Khan), που είναι ερωτευμένος με την ιδέα της τέλειας ηγετικής κυρίας για την εκπομπή του, το προσωπικό του Manic Pixie Dream Girl, Maya. Και την βρίσκει στην Pooja (Madhuri Dixit). (Ναι;)
Και αν και περιμένει υπομονετικά τη Nisha (Karisma Kapoor), επιλέγει να την αγνοήσει κατάφωρα. Συνεχίζει να της ζητάει και η αγαπημένη Νάσα το κάνει, παρά το ότι ξέρει ότι δεν μπορεί ποτέ να είναι δική της.
Η έμπνευσή του προέρχεται από την αγάπη που βρίσκει. Η θλίψη που αισθάνεται αλλάζει την καλλιτεχνική του κατεύθυνση.
Όμως, ως αναγνώριση του χαρακτήρα, ο Rahul έρχεται καθαρός, αλλά δεν είναι αρκετό, πολύ αργά.
Ο Ροκστάρ προωθεί την ιδέα προς τα εμπρός με την απροσδόκητη αγάπη του Γιανντάρν (Ρανμπίρ Καπούρ) για τον Χέερ (Νάργκις Φαχρί) που τον καθιστά σπουδαίο μουσικό.
Ο Ranbir επιστρέφει στο ADHM ως Ayan με παρόμοια ιδέα, το πάθος του για την Alizeh να μετατρέπεται σε μουσική.
Κάνει μια ερώτηση. Είναι επιτυχημένοι μόνο οι σπασμένοι άνθρωποι; Είναι μόνο οι άνθρωποι που είχαν μια ανεκπλήρωτη αγάπη για κάποιον ανώτερα δημιουργικά; Η επιτυχία σας ως καλλιτέχνη ή άνθρωπος εξαρτάται από την αγάπη κάποιου άλλου ή την αποδοχή του από εσάς; Δεν το πιστεύω. Μπορεί να είναι ένας παράγοντας στην εξίσωση, αλλά όχι ο μοναδικός λόγος. Αυτή η εξυψία πρέπει να σταματήσει.
Θα δοξάζατε τη δολοφονία; Τότε γιατί δοξάζεις τον θάνατο της αγάπης κάποιου; Ή καταστροφή κάποιου; Απλώς αφαιρεί από την προσωπική τους αφήγηση. Kya Ye Hi Pyaar Hai; Η απλήρωτη αγάπη δεν είναι όμορφη, σε κάνει ευάλωτο με τη χειρότερη έννοια, σε κάνει να νιώθεις μόνος. Είναι νικητής. Δεν είναι κάτι που γιορτάζεται. Είναι ένα στάδιο που πρέπει να ξεπεραστεί γιατί δεν είναι καλό για εσάς.
Στο Ae Dil Hai Mushkil, ο Shahrukh Khan ως Tahir, ο πρώην σύζυγος της Saba (Aishwarya Rai Bachchan), διακηρύσσει, Ek tarfa pyar ki taqat hi kuch aur hoti hai ... auron ke rishton ki tarah yeh do logon mein nahi bat'ti. .. sirf mera haq hai ispe… sirf mera. Αυτό δεν δίνει υπερβολική δύναμη σε ένα αδιάκοπο συναίσθημα;
Η απλήρωτη αγάπη είναι ένα επικίνδυνα ισχυρό συναίσθημα, ακόμη και μαζοχιστικό, επειδή έχει την ικανότητα είτε να σας τελειώσει είτε να σας κάνει. Όπως σε κάθε φάση της ζωής σας, πρέπει να λάβετε μια συνειδητή απόφαση. Λοιπόν, γιατί να μην επιλέξετε την ευτυχία; Ιδιαίτερα, όταν είναι στα χέρια σας.
Οι άνθρωποι σας λένε ότι πρέπει να βιώσετε θλίψη για να εκτιμήσετε την αγάπη, η οποία είναι αλήθεια, αλλά η αγάπη δεν πρέπει πάντα να οδηγεί σε απόγνωση. Η απλήρωτη αγάπη το δίνει με τον πιο απατηλό τρόπο. Δεν μπορείτε να βοηθήσετε ποιος αγαπάτε. Σύμφωνος. Αλλά δεν χρειάζεται να τα βάζεις. Αν δεν σας αρέσουν πίσω, είναι η απώλεια τους. Πάντα λέω, πείτε στο άλλο άτομο τα αληθινά σας συναισθήματα. Ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί; Ο κόσμος δεν θα τελειώσει. Ο ουρανός δεν θα σε συντρίψει.
Εάν δεν επιστρέψουν τα συναισθήματά σας, σεβαστείτε αυτό. Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να υποφέρετε τη θλίψη όλη τη ζωή σας για ένα άτομο, και επίσης, με τη σειρά του, να μην είστε τυφλοί σε κάποιον που πραγματικά σας αγαπά. Δεν θα ξέρετε τι σκέφτεται το άλλο άτομο έως ότου τους το πείτε ή εκτός αν το ρωτήσετε. Το θορυβώδες θα - δεν θα προσθέσει μόνο δράμα στη ζωή. Δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο στη φαντασία. Σπάζει την καρδιά κάποιου. Επιπλέον, δεν πρέπει να αναγκάζετε ένα άλλο άτομο να σας αγαπήσει. Θα ήσασταν ευτυχισμένοι σε μια σχέση που σας επιβάλλεται; Ή φορτωμένος με συναισθηματικό χειρισμό; Γνωρίζετε την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση.
Δεν είναι υπέροχο που έχετε την ικανότητα να αγαπάτε; Το γεγονός ότι μπορείς να αγαπήσεις σε κάνει να ενσαρκώνεσαι. Γιατί θα θέλατε να το αλλάξετε για κάποιον που δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό; Υπάρχει θλίψη στην απλήρωτη αγάπη που δεν μπορεί να αρνηθεί. Αλλά δεν υπάρχει καμία υπερηφάνεια στο να πετάς για κάποιον που δεν εκτιμά το άτομο που είσαι. Δεν έχει νόημα να χτυπάς. Περίοδος.
Ο Elinor Dashwood (Sense and Sensibility) το συνοψίζει καλύτερα: Μετά από όλα αυτά που μαγεύουν την ιδέα μιας ενιαίας και διαρκούς προσκόλλησης, και όλα αυτά που μπορούν να ειπωθούν για την ευτυχία κάποιου εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από οποιοδήποτε συγκεκριμένο άτομο, δεν εννοείται - αυτό δεν είναι κατάλληλο - δεν είναι δυνατόν να είναι έτσι.
Μην πέσετε θύματα των μυριάδων, ψυχολογικών λέξεων ποιητών, της τεχνολογίας των ταινιών, της εύγλωττης πεζογραφίας των μυθιστορητών που δοξάζουν τον πόνο και την ευχαρίστηση στην απλήρωτη αγάπη. Δεν χρειάζεται να το φοράτε σαν στέμμα. Επειδή είναι ακανθώδες και τα αγκάθια του τελικά θα σας τσιμπήσουν.
Τι πιστεύετε για αυτό?
Ξεκινήστε μια συνομιλία, όχι φωτιά. Δημοσίευση με καλοσύνη.
Αναρτήστε Σχόλιο
